Karm Adır Sahibim
Həyatı axışına buraxmalıyıq mı, yoxsa istədiyimizi yaşamaq üçün qədərə qarşı mı çıxmalıyıq? Qədər mi deyim, alın yazısımı deyim… Təbii ki bu həqiqətən varsa ya da istədiyimiz şeyləri doğrudan mı biz istəyirik mi … Öz qədərimizi özümüz mü yazırıq yoxsa əvvəldən yazılmış qədəri mi yaşayırıq. Əslində bu sualların kökü bu həyata niyə gəldiyimizə dirənir, amma bu yazı da bu haqda danışmayacam. Sadəcə başımıza gələn hər hadisədən sonra bunu bir alın yazısı kimi qiymətləndirib, özümüzə təsəlli tapırıqsa, bu yazı da biraz baş sındırmaq lazımdı.
Həyatı axışına buraxmalıyıq mı, yoxsa istədiyimizi yaşamaq üçün qədərə qarşı mı çıxmalıyıq?
Qədər mi deyim, alın yazısımı deyim… Təbii ki bu həqiqətən varsa ya da istədiyimiz şeyləri doğrudan mı biz istəyirik mi … Öz qədərimizi özümüz mü yazırıq yoxsa əvvəldən yazılmış qədəri mi yaşayırıq. Əslində bu sualların kökü bu həyata niyə gəldiyimizə dirənir, amma bu yazı da bu haqda danışmayacam. Sadəcə başımıza gələn hər hadisədən sonra bunu bir alın yazısı kimi qiymətləndirib, özümüzə təsəlli tapırıqsa, bu yazı da biraz baş sındırmaq lazımdı.
Bir az dərinə getsək, həyatda yaşadığımız şeylərin heç biri bizim problemimiz deyil. Şüurumuzu bizə xidmət edən qusursuz bir kompyuter kimi düşünün. Günü yaşayarkən, xəyat etdiyimiz düşüncələr sonda bir dalğalara çevrilir. Bu dalğalar da bir təlimatdır. Bu təlimatlar kainata yayılır və öz sırasını gözləyir. Biz bunları çoxdan unuduruq, ya da heç fikir belə vermirik. Amma sistem bunu unutmur və vaxtı gəldikdə gerçəkləşir.
Buna görə də, düşüncələrimiz önəmlidir. Əgər yaddaşımızı geriyə doğru aparan və bizə göstərə bilən sistem olsa, eyni ilə log kimi düşünüək. O zaman yaşadığlarımızı daha öncə beynimizdən keçirdiyimizi görərik. Detalları xatirlamarıq, ya da ümumiyyətlə inkar edərik ki, belə bir şey heç vaxt fikirləşməmişəm, amma çox təssüf ki, bu yaşananları bir zərgər kimi işləmisən.
Hə indi düşün ki, bu fikirlərlə, bu məntiqlə yaşayan başqa birini öz həyatına dəvət edirsən. Deməli onunda qədərimizi müəyyən edən seçimləri var imiş. Yani bütün həyatlar görünməyən bir iplər kimi bir-birlərinə bağlıdır. Nə zaman sizin həyatınıza, hara da toxunacağını bilmək olduqca çətindir.
Bir-birlərinə bağlı olan həmin ipləri, düyünlərdən ayırmaq və başa düşmək, demək olar ki, mümkünsüzdür. Bunları biz yaşadıqca və xəbərimiz belə olmadan öz içimizdə bir boşluqlar yaradırıq. Bu boşluqlar da insanların zəif yerləridir. İnsanların ən zəif yerləri də kimlərəsə sahiblənməkdir. Bədənimizi, ailəmizi, uşağımızı, əşyamızı belə sahiblənirik. Halbuki, onlar da bizim kimi bu həyatda təcürbə qazanmaq və öyrənmək uğrunda bu oyuna qatılan, sadəcə eyni zaman qurşağında həyatı paylaşa biləcəyimiz fərdlərdir. Üzərlərində hökmranlıq qurmaq bizim həddimizə deyil. Biz onların sahibləri deyilik. Əgər sahibləri kimi hiss etsək, qonaq olduğumuz bu dünyadan heç vaxt ayrılmayacağımızı hiss etdirəcəyik və bu da eqonun ən sevdiyi qidadır. Halbuki sevgi və məhəbbət lazım olanda imtina etmək deməkdir. Tarixdə bununla bağlı yüzlərlə hadisələr vardır.
Vicdan hissləri çox təbii və normaldır. Bu hissi görməməzlikdən gəlin demirəm, amma ailənizə sahib olmaq və ondan əl çəkməmək hissi dünyəvi və eqoist bir hissdir. Doğulduğunuz ailə əslində bütün dünya olanda, hiss etdikləriniz ilə yüksək mənliyin qapısını açacaqsınız.
Mən sizə demirəm bütün sevdiklərinizi, ailənizi qoyub gedin. Bu əsrdə daha buna ehtiyac yoxdur. Bu müasir dünyada etməli olduğumuz şey bütünə aid olmaq, fərdin içindən çıxıb biz olmaqdır.
Mövzu bura necə gəldi bilmirəm, amma daha əvvəl dediyim bu karma məsələsini biraz düşünün. Düşündükdə belə, neqativ və heç vaxt istəmədiyiniz bir şeyi düşünməyin. Yaşadığımız həyat bir fizika, kimya, qısası bir elmdir. Düşüncələr bir enerjidir.
Karm Anı, Atdım
Saraldı.
#NosceTeİpsum #AhmetOkkol #ZamanınÖtesi
Reaksiyanı bildir
